Aalsterse T-shirts steunen goed doel
MARLIES (63) AL 40 JAAR DRIJVENDE KRACHT ACHTER SOS CHILI
Marlies Adriaens uit Aalst trok veertig jaar geleden naar Santiago De Chile en is nog steeds de drijvende kracht achter SOS Chili. In België probeert ze geld in te zamelen door T-shirts te verkopen. Haar Chileense wijkwerking wordt nu voortgezet door een lokale groep vrouwen.
reisverslag en nieuwjaarsreceptie
Wie met ons wil mee nadenken over wat we in Chili beleefden en hoe wij ons dit jaar gaan inzetten om de vrouwen ginder te steunen kan dat het best doen tijdens onze Chili-namiddag op 20 januari.
Hartelijk welkom!
19 – 20 – 21 december 2017
19 DECEMBER 2017
Onze laatste volledige dag in Chili.
We begonnen al met het inpakken van onze spullen. Linda en ik schreven nog wat voor de blog. Mieke ging met Deborah, Luz en haar dochtertje naar de winkel. Ondertussen reed ik naar het Centraal Station waar we typische wollen puls hadden besteld.
De dag ging razendsnel voorbij en toen ik rond 18 uur, helemaal verhit, terugkwam moest ik me haasten om naar de vergadering te gaan met de jongeren van Crecer con Futuro. Ze waren met 8: de stuurgroep. Zij schetsten mij in grote lijnen wat ze in 2018 wilden doen, vroegen mijn mening over een paar punten en wilden graag weten of we hen zouden kunnen steunen vanuit SOS-Chili.
Om 19 uur kwamen de verantwoordelijken van Rayen Mahuida met een delegatie van Crecer con Futuro samen om in een laatste vergadering een paar dingen te bespreken, enkele knopen door te hakken en al enkele afspraken te maken voor de werking in 2018.
Het werd ons gauw duidelijk dat de evaluatie- en planningsperiode, eind januari, moet afgewacht worden om alles goed uit te werken. Toch was deze vergadering zeer belangrijk omwille van volgende feiten en besluiten:
- Maria, Ruth, Daniela, Patty, lieten weten dat ze vanaf maart 2018 enkel nog op vrijwillige basis enkele taken op zich zullen nemen. Veel minder dan in 2017. Dat betekent heel wat voor de organisatie! Wij hopen dat ze wel nog hun taken verder zetten tot ze iemand gevonden hebben om ze over te nemen. Daarvoor zullen ze gerichter en creatiever op zoek moeten gaan naar opvolgers dat tot nu toe het geval was. Het is weliswaar een unieke gelegenheid om de verjonging van Rayen Mahuida verder te zetten. Wij danken de verantwoordelijken voor alles wat ze deden en hopen dat ze zich toch blijven verbonden voelen met Rayen.
- Er is gebleken dat we de laatste jaren in België amper 800 euro per maand kunnen samenbrengen (en zelfs dat is heel moeilijk). Daardoor kunnen we niet meer beloven dan 800 euro/per maand om de werking van Rayen Mahuida te ondersteunen. We stelden vast dat het feit dat die 800 euro gebruikt werden om 7 verschillende verantwoordelijken en hun werking te financieren leidde tot demotivatie van de verantwoordelijken en tot de keuze van enkelen om elders te werken voor een betere vergoeding. We begrijpen dat maar daardoor zijn er op het ogenblik geen verantwoordelijken die zich 100% kunnen inzetten voor Rayen Mahuida. Het is waar dat er ondanks deze situatie toch veel goede dingen gebeurden maar het is eveneens waar dat vele dingen maar half en half of niet gebeurden en er enkele mensen naast hun werk en hun gezin te veel moesten werken. We besloten dat een andere aanpak vereist is om te voorkomen dat mensen er helemaal onderdoor gaan.
- Wij besloten dat het gezonder is om met de 800 euro vanuit België vanaf nu slechts twee personen een vergoeding te geven zodat die voldoende inkomen krijgen om voltijds te werken. We aanvaardden dat Niusta de beste kandidaat is om het jeugd- en kinderwerk te leiden en coördineren (omwille van bewezen capaciteiten) en dat Paola het geschiktst is om de algemene werking van Rayen Mahuida te leiden (omdat zij er 100% wil voor gaan, de ervaring heeft en de contacten).
- Dit wil zeggen dat we Catherina en Tina vanaf maart geen financiële steun meer kunnen geven vanuit België. Wij hopen wel dat ze de nodige steun zullen krijgen vanuit Rayen Mauida en van hun steungroepen om als vrijwilligsters te kunnen blijven meewerken.
- Het is aan iedereen om andere mensen te betrekken in de werking, nieuwe leden aan te trekken om te komen tot een sterkere Algemene Vergadering. Ook om bekwame mensen te zoeken en voor te bereiden om taken in het bestuur van Rayen Mahuida over te nemen, enz.
- Er zal gewerkt worden aan een goede relatie tussen Rayen Mahuida en Crecer con Futuro. Crecer con Futuro zal een vast lokaal krijgen voor haar werking. Voorwaarden zullen besproken worden. Ze zullen één of twee mensen naar de coordinatiegroep sturen zodat er een goede samenwerking kan komen tussen de jeugdwerking van Rayen Mahuida en hun organisatie.
-
- Van Niusta, als verantwoordelijke van de jeugd- en Kinderwerking, wordt verwacht dat ze ons in februari een project opstuurt waarin ze beschrijft hoe ze die werkingen zo goed mogelijk gaat uitbouwen en hoe ze de samenwerking met Crecer con futuro kan tot stand brengen. Niusta zal in ruil voor een voltijdse job in Rayen Mahuida 300 euro per maand krijgen vanuit SOS-Chili, als financiële steun, en 100 euro ter beschikking krijgen als werkingskosten.
- Paola zal eveneens 300 euro krijgen vanuit België en 100 euro werkingskosten zodat ze voltijds voor Rayen Mahuida kan werken. Ook van haar wordt een project verwacht waarin ze duidelijk beschrijft hoe ze de organisatie wil laten openbloeien, hoe ze de versterking van de Algeneme Vergadering zal aanpakken, hoe ze de coördinatiegroep meer kracht en macht kan geven, hoe ze kan komen tot een degelijk dagelijks bestuur ( met goedwerkende secretaresse, boekhoudster en voorzitster), hoe ze het gebouw en de lokalen beter kan onderhouden en functioneler kan maken, hoe ze nieuwe, veilige bergruimtes kan creëren voor de verschillende groepen, hoe ze de vrijwilligsters kan aanmoedigen en inzetten volgens eigen mogelijkheden, hoe ze bekwame mensen kan aantrekken, enz. De evaluaties van de verschillende groepen binnen Rayen Mahuida en hun planning zal daar een goede basis voor zijn.
- Daar er zeker goed werk is geleverd het voorbije jaar geloven we dat ze op basis van hun ervaring, met hun contacten en lokale steun deze verandering aankunnen. Wij staan achter hun wens om Rayen Mahuida nieuw leven in te blazen en te helpen bij deze overgang.
- Enkele interessante aanbiedingen:
- Caterina (vrouw van Jeffrey) wil bekijken hoe ze, met aangepaste vorming (1 x per maand), de kandidaat-boekhouders kan leren op EXEL werken. Zo zal het gemakkelijker zijn om een goede digitale boekhouding bij te houden (misschien kan dat in het telecommunicatiecentrum).
- . Jeffrey wil bekijken hoe hij kan inspelen, via aangepaste vorming (1 x per maand), op verschillende zaken waarbij gerechtelijke procedures noodzakelijk zijn.
- . Sam en Sylvia boden aan om de keukens in te richten (volgens voorstellen van Paola en het bestuur van Rayen) met een haalbaar afbetalingsplan.
- Vorige jaren kregen we zeer regelmatig werkverslagen dat willen we zo behouden en nog verbeteren. Niusta, Paola en Crecer con Futuro zullen maandelijks een verslag van hun activiteiten en boekhouding opsturen naar SOS-Chili. Wij spraken af dat zij die verslagen terzelfder tijd ook zullen opsturen naar alle verantwoordelijken, ook naar Crecer con Futuro. Voor ons is het belangrijk te zien (in cc) dat iedereen goed ingelicht is om zo nog meer transparantie en nog een gezondere werksfeer te verkrijgen.
-
- We zullen in SOS-Chili bespreken hoe we Crecer con Futuro kunnen steunen eens we hun evaluatie van 2017 en hun planning voor 2018 ontvangen hebben. Wat ze met mij bespraken is veelbelovend… dus, vooruit!
- Graag ontvingen we in februari ook een duidelijk project van wat er eventueel kan gedaan worden door de jongeren van de bouworde. Het is belangrijk om nu al te weten wie de “maestro” zal zijn die met hen de herstellingswerken of bouwwerken zal aanpakken. Die gasten hebben een goede leider nodig. In de mate dat ze ook goed weten wat er zal gebouwd of/en hersteld worden kunnen ze nu al winstgevende activiteiten inrichten… Zonder goede planning en begroting zal de komst van die jongeren niet goed benut worden. Ook om mee te helpen met de vakantiekolonies zijn er goede afspraken nodig.
- We zullen pas in mei weten of er zich voldoende jongeren inschreven om naar Rayen Mahuida te gaan… maar toch is het nodig dat die jongeren nu al zoveel mogelijk informatie krijgen zodat ze zich voor Rayen Mahuida kunnen interesseren en zich goed kunnen voorbereiden.
- Wij deelden het nieuws mee dat we stadssubsidies van Aalst kregen en tot onze blijdschap kon Paola een cheque op tafel leggen die ze juist kregen om in maart met een nieuw educatief project te starten in Rayen Mahuida. Het project betreft een pedagogische moestuin waarbij ze een tiental gezinnen kunnen betrekken. De som die ze kregen komt ongeveer overeen met de subsidies die wij kregen. Prachtig!
- Het feit dat de lokale steun veel groter werd dan vroeger is natuurlijk goed nieuws.
- We spraken wel af dat we, indien we in februari geen projectbeschrijvingen krijgen, die ons ervan kunnen overtuigen dat er ernstig zal gewerkt worden om de doelstellingen van Rayen Mahuida en Crecer con Futuro te verwezenlijken en de werking met de doelgroepen te verbeteren en uit te bereiden, de steun vanuit België tijdelijk zullen bevriezen.
- We kunnen ons alleen maar verder engageren met het ondersteunen van Rayen Mahuida als er ernstig werk gemaakt wordt van het versterken van de organisatie. Een goede planning en het aantrekken van gemotiveerde, bekwame leden en vrijwillige medewerkers is daarvoor essentieel.
Oef, ik kreeg het allemaal opgeschreven hopelijk was het voor jullie niet te veel om het te lezen.
De vergadering eindigde rond 22u30. Zo sloten we onze laatste avond af. Daarna aten we nog een boterhammetje bij Maria.
20 DECEMBER 2017
Valies verder maken, Ruth en Flor kwamen nog briefjes en geschenkjes afgeven voor bekenden in België en voor ons.
Wij sloten ons verblijf af met een middagmaal dat ons aangeboden werd door de seniorenclub “Tia Florine”. Wat een leuke verrassing!
Na het middagmaal ging het allemaal zeer vlug. Paola had al een auto met bestuurder voor ons klaar staan. Zij vergezelde ons.
Onderweg reden we voorbij krotjes die afbranden. Mensen sleurden wanhopig hun schamele bezittingen uit de brand.
In de luchthaven van Santiago kwam Sam ons nog vergezellen en uitwuiven.
Dankzij de assistentie konden Linda en Deborah de reis terug zonder al te veel problemen doorkomen, daar genoten Mieke en ik ook van.
En hoog, vanuit het vliegtuig en de blauwe lucht zagen we hoe we Chili achter ons lieten.
21 DECEMBER 2017
Wij slaagden er niet in veel te slapen maar waren gelukkig toen we door het venster de zon zagen opgaan.
We zullen nog heel wat tijd nodig hebben om uit deze maand met alle belevenissen, met de zovele levensverhalen en met zoveel contacten met verschillende mensen, de nodige besluiten te kunnen trekken.
Ik ben zo dankbaar en gelukkig omdat de reis zo goed verliep voor Linda, Mieke, Deborah en voor mij. Ik besef dat het een voorrecht is om zoiets mee te maken en vraag me af: God, en wat nu?
Voor wie graag Linda haar ervaringen leest: onderwegmetlinda.be
17 en 18 december 2017
17 December en 18 december.
17 december: Presidentsverkiezingen.
Voor de tweede ronde van de verkiezingen is gaan stemmen niet verplicht. Uit onze onmiddellijke omgeving gaan de meeste mensen toch omdat er te veel van afhangt. Veel mensen die we spreken denken dat het beter is dat de kandidaat van centrumrechts; ex -president (2010-2014) zakenman en Miljardair, Sebastián Piñera, wint. Volgens hen staat hij voor werkzekerheid, investeringen en economische groei terwijl de opvolger van de huidige presidente Michelle Bachelet: de centrumlinkse, socialistische kandidaat en voormalig Journalist Alejandro Guillier, zou staan voor chaos. Anderen beweren dat de linkse kandidaat zou zorgen voor het voortzetten van het huidig beleid. Daarin kwamen veel initiatieven om de extreme armoede een halt toe te roepen van de grond. De basisorganisaties zouden er wel bij varen en er zou op één of andere manier meer gedaan worden aan het wegwerken van de kloof tussen extreem rijk en extreem arm. Volgens hen zou de rechtse kandidaat het land verder verkopen aan grootmachten en multinationals en zou de onrechtvaardige verdeling van macht en rijkdom alleen maar toenemen.
In de namiddag weten we dat Sebastián Piñera met 54 % de verkiezingen won.
Voor ons was zondag 17 december voornamelijk een familiedag. Jeffrey en Caterina hadden Deborah komen halen om eens met haar weg te gaan.
Sam en Sylvia kwamen met Thomas en Martin om gezellig bij ons te zijn.
We praatten, gingen wandelen, aten wat boterhammetjes (klaargemaakt door Maria) en genoten enorm van elkaar.
Toen we in het park “La Hondonada” wandelden, ex-vuilnisbelt naast de wijk (kunnen jullie opzoeken in Google), op een boogscheut van Maria’s huis, ontpopte Thomas zich tot een energievol kereltjes dat gek is op uitdagingen, springen, klimmen en afglijden. Tussendoor kuste hij mama en papa en riep opgewonden: “Joepie, joepie”. Het was 36°C maar dat hinderde Thomas niet. Wij moesten hem spitsvondig meekrijgen naar huis of hij zou daar nog spelen.
Toen Jeffrey en Caterina met Deborah terug kwamen waren ze een belangrijke ervaring rijker: met Deborah op stap gaan is heel complex en vermoeiend! Ondanks dat besluit klonk er toch veel liefde en bezorgdheid uit hun stem. Een volgende keer willen ze het terug proberen, beter voorbereid.
In de late namiddag maakten we nog wat afspraken en namen welgezind afscheid van onze neefjes en hun gezinnetje.
Die avond reden we nog naar Paola. Ze woont in een nabij gelegen wijk. We werden daar uitgenodigd om samen te avondmalen. Ieder gezin is een andere wereld. Bij Paola kwamen we als het ware in een hondenhotel terecht. Met zeven waren ze! Millaray en zij zouden zeker alle honden een goede verzorging willen geven en voelen zich zeer slecht bij de manier waarop velen omgaan met dieren. Voor hen is het een moeilijke opdracht om van hun gezinswoning geen honden asiel te maken. Paola had ons een lekker fruitvoorgerecht klaargemaakt en een hoofdschotel van tapas op basis van voedingsmiddelen die Linda en Mieke mochten eten. Het werd een speciale avond en we waren blij omdat we Paola, haar man, Millaray en hun zoon ook in hun eigen gezin hadden bezig gezien. Daar het al tamelijk laat op de avond was bleven we niet te lang. Voldaan reden we rond 23 uur weg.
Maandag 18 december 2017
We hadden een plan uitgewerkt om met 13 kinderen, die regelmatig meewerkten aan de activiteiten van Rayen Mahuida, uit zeer arme gezinnen, naar een grote winkel te gaan. Vroeger gaven we geschenkjes aan de peetkinderen maar daar er sinds enkele jaren geen interessante werking meer bestaat rond de peetkinderen nodigden we de kinderen uit om voor zich zelf een geschenkje te gaan kiezen. Geen simpele taak.
De kinderen waren allen op tijd op de afspraak (behalve eentje). Ik legde enkele eenvoudige regels uit om zo vlot en veilig mogelijk naar de bus te wandelen en om in de supermarkt alles naar wens te laten verlopen.
Onderweg naar de bushalte werden we verrast door een natuurverschijnsel. Een halo rond de zon trok onze aandacht. Ik kon er een foto van maken.
De goedhartige busbestuurder liet alle kinderen opstappen zonder er iets voor aan te rekenen. Tevreden reden we ongeveer tien minuutjes en stapte aan de “Lider” af.
De oudere kinderen namen de zorg op van de jongere. Mieke en ik zorgden voor de meest rusteloze. Zelfs Deborah hielp goed mee. Natuurlijk was het een veeleisende taak om de kinderen goed te begeleiden en om er voor te zorgen dat iedereen wat kon kiezen zonder andere dingen te beschadigen.
Wonder boven wonder kwamen we na een uur buiten met de kinderen. Ze droegen allen een blauwe zak met daarin wat ze kozen. Dat niemand boven het afgesproken bedrag kocht had veel te maken met de hulp van de oudsten en met de rekenknobbel van Mieke.
In de late namiddag gingen we op bezoek bij Anna, de zuster van Flor. We zagen haar dochter Natalia en haar kindjes, haar oudere dochter Marlies en haar kinderen, en nog enkele andere kleinkinderen. Joselito (13 jaar) had Calzones Rotos (kapote onderbroeken) gemaakt. Dit zijn gefrituurde deegstroken met bloemsuiker op. Opeens kwam Flor opdagen. Ze was na de verkiezingen gebleven om ons nog eens te zien. Ze had wandtapijtjes gemaakt voor Mieke en Linda. Mooi! De familie had veel te vertellen en ze waren ook nieuwsgierig naar nieuws over bekenden zoals Marleen, Marc, Patrick en Sarah…
Mieke had onderweg aangeklopt bij haar peetkind. Zij waren te laat aangekomen op de plaats van de afspraak om mee te gaan winkelen maar Mieke maakte een nieuwe afspraak met hen voor de volgende dag.
Het was al aan het schemeren toen we naar huis gingen… ook al zijn het hier nu de langste dagen van het jaar.
Tijdens de laatste dagen:
Eventjes wil ik toch kwijt dat we ondertussen nog een ander belangrijke plaats opzochten. Mieke wilde absoluut terug naar de krottenwijk in Maipu waar we in 1978 startten met het werk. Zij verbleef daar bij mij in 1981 – 1982 voor drie maanden.
De krottenwijk werd in 1985 ontruimd en maakte daarna plaats voor een stuk van de grote ring rond Santiago: Americo Vespusio en voor een nieuwe wijk.
We zagen nog herkenningspunten, zeker langs de kant van villa Zaror: een winkeltje, het huis waar Deborah’s moeder in opgroeide, het huis van padre Pancho (dat nu een kapel werd), de straat San José die in twee was verdeeld en waarvan de kant van de krottenwijk niet gebetoneerd was en de andere wel… Waar ik ooit woonde stonden degelijke huizen.
We gingen op zoek naar een goede medewerker uit die tijd: Pepe. Pepe was niet thuis maar wel zijn moeder, zus Gladys en haar oudste zoon.
Ze waren zeer blij verrast me na al die jaren terug te zien en bij een frisdrankje werden allerlei herinneringen opgehaald.
Op de terugweg stopten we op een plaats waar paarden stonden, in dieronterende omstandigheden. We werden eveneens getroffen door de krotjes waar nog ganse families inwonen.
In de wijk maakten we ook tijd om het telecentrum van Santa Clara te bezoeken, zeer dicht bij Rayen Mahuida en het huisje van Maria. Dankzij dit initiatief van de Chileense regering hoeven wij vanuit België geen computers meer op te sturen, ze niet meer te onderhouden en niet meer te zorgen voor een dagelijkse dienstverlening. Wij troffen een rustige, nette ruimte aan waarin enkele kinderen onder toezicht kunnen komen werken of ontspannen op een zeven computers. Een jonge vrouw werd door de gemeente aangenomen om het centrum voltijds open te houden. Alles is gratis! Regelmatig worden ook cursussen gegeven.
16 december 2017
Zaterdag 16 december 2017
Al dagen zijn de vrouwen druk in de weer om het solidariteitsfeest voor te bereiden. Het is een zeer drukke tijd want het is het einde van het schooljaar en het einde van het werkjaar. Oudercontact dagen, schoolfeesten, diploma uitreikingen, eindejaarsfeesten op het werk, uitstappen van organisaties als afsluiting van het werkjaar, de voorbereidingen van de vakantiekolonies en de jeugdkampen. Dit alles komt aan de beurt in een gewoon gezin. Daarbij staan de presidentsverkiezingen voor de deur (17 december – tweede ronde).
Misschien moeten we ons verblijf over twee jaar verschuiven naar een minder drukke tijd!
Linda, Mieke en ik denken soms dat we het ook druk hebben maar eigenlijk leven wij in een vakantiesfeer.
Om 18 uur gaan we, op ons gemakje, naar Rayen Mahuida. Vlaggetjes en ballonnen in de Belgische kleuren verwelkomen ons. Chileense en Belgische vlaggen hangen vriendschappelijk naast elkaar. Een tiental stoelen hebben een wit kleedje aan met een grasgroene strik. Alles is voorzien om het feest buiten te laten doorgaan. De giften worden in een lokaal ontvangen en op schotels gelegd of in bekers gegoten.
De vrouwen van “Manos Libres” en de seniorengroep “Tia Florine” hebben een plaats gekregen onder het afdak. Enkele foto’s van hun groepen lachen me toe. Op een andere plaats hangen beelden van de kinderwerking.
Ik houd me bezig om alle bekenden te verwelkomen en om de onbekenden te leren kennen. Er zijn vertegenwoordigers van het gemeentebestuur van Cerro Navia, van overkoepelende werkingen zoals PREVIENE (die actief is rond preventie van drugsgebruik, alcoholisme, seksueel overdraagbare ziektes, vroegtijdig ouderschap, vroegtijdig schoolverlaten, extreme armoede, enz), van PRODEMU ( een organisatie die werkt rond de rechten van de vrouw) van de sportfederatie van de gemeente, van het vicariaat van de solidariteit, van het wijkcomité, van Chigol (alternatieve straatvoetbal). Twee gemeenteraadsleden komen me begroeten en vertellen dat ze me nog kennen van toen ik hier werkte (tot 1990). Als kind namen ze deel aan de kinderwerking, later werden ze jeugdleiders… Prachtig!!!
Jeffrey en Caterina, Sam en Silvia met Martin kwamen meevieren. Dat maakte ons enorm gelukkig. Onze familie en SOS-Chili waren nog nooit zo sterk aanwezig!
Het maakt me ook extra blij dat er jongeren aanwezig zijn van Crecer con Futuro en mensen uit de persoonlijke steungroepen van de verantwoordelijken.
Het feest is vooral informatief. De verantwoordelijken vertellen in het kort hoe ze in Rayen Mahuida belandden en wat ze nu doen. Maria, die reeds het langst actief is, vertelt ook over de beginjaren van het project en over de belangrijke steun door de familie Adriaens en SOS-Chili.
Ze legde haar vinger vooral op de wonde van het niet meer hernieuwde vruchtgebruik van het terrein waarop we Rayen Mahuida bouwden door administratief geknoei van de overheid. Daardoor liepen ze veel steun mis want niemand wil investeren in gebouwen die kunnen afgebroken worden.
Maria, Ruth, Patty en Tita, Juan (Chigol) Paola en Daniëla, allen komen aan bod. Een groepje jongeren van Chigol verrast ons door te Rappen… enkele kinderen van de kinderwerking zingen een kerstliedje, een groepje kinderen danst Cueca (de nationale dans) in traditionele feestkledij.
Ik word naar voor gevraagd en krijg een geschenk dat volgens het bestuur uitdrukt hoe ik 40 jaar naast hen stond. Op glas gegraveerd staat de volgende tekst: “ Echte vrijgevigheid is geven terwijl je zelf niets over hebt”.
Daarna krijg ik het woord en ik spreek over de komende Kerstdagen en mijn vurige wens van vrede en diep geluk voor alle aanwezigen, hun families en heel de wereld.
Later worden ook de oudste verantwoordelijken naar voor geroepen en die krijgen een zonnebloem. Zij waren als zonnebloemen… bloemen van hoop voor velen. Ook Linda, Mieke, ik en zelfs Deborah worden bedankt voor al die jaren van solidariteit.
De hapjes en frisdranken worden rondgedeeld. Er zijn borrelhapjes die geschonken werden door het gemeentehuis. De vertegenwoordiger van de burgemeester belooft nog werk te maken van het hernieuwen van het vruchtgebruik van het terrein.
Ik groet tientallen mensen en blijf met enkelen wat langer praten. Het is kouder geworden. Linda ging al naar huis. Stilaan loopt de binnenkoer leeg. Met Junior en Silvia bekijken we de keuken van de polyvalente zaal en van de groepen van Rayen Mahuida. De toestellen zijn hopeloos verouderd en versleten. In de zaal is er zelfs geen gasvuur meer sinds er enkele maanden geleden ingebroken werd. De deur konden ze al herstellen en beter beveiligen, met een ijzeren hek, maar een nieuw gasvuur kopen kon nog niet. Zij maken een afspraak met Paola, de voorzitster van Rayen Mahuida, om samen te bekijken hoe ze de keukens beter kunnen uitrusten. Jeffrey en Caterina hebben ook interessante voorstellen maar het is nu te laat om die te analyseren. Met hen zullen we morgen verder overleggen.
Op het einde komen Roxana, haar zus Luisa met haar man Mario ons nog begroeten. Ze misten het feest wegens andere verplichtingen maar ze hoopten nog juist op tijd te zijn om mee af te sluiten. Roxana en Luisa werkten jarenlang mee in het project en Roxana steunt nog altijd de activiteiten via de persoonlijke steungroep van Maria. Dankbaar en hoopvol ga ik met hen, Deborah en Mieke naar huis. Bij Maria kunnen we nog een tijd bijpraten.
Nu ga ik slapen. Ik ben zeer bewust dat de vrouwen alles gedaan hebben om ons één ding duidelijk te maken: “Laat ons nog niet vallen, a.u.b.!” Ik ben diep ontroerd en bid spontaan om wijsheid. Hoe kan ik verder iets betekenen voor deze mensen?
15 december 2017
15 december 2017
Na de ochtendrituelen en een gezellig ontbijt, waarin Maria vertelde over haar dag van gisteren en wij over onze belevenissen, hielden we ons rustig bezig.
Linda en ik, vooral met het opschrijven van wat we hier meemaken, Deborah met haar tablet (die ze van mama Toty en Miquel kreeg) en Mieke met een wijkwandeling.
Mieke op stap
Vandaag stuurde Paul Vlieghe, de ondervoorzitter van SOS-Chili, ons heel goed nieuws door: Het onderdeel van ons project dat we indienden bij de stad Aalst voldeed aan alle voorwaarden om subsidies te krijgen. Het college van burgemeester en schepenen besliste in de vergadering van vrijdag 15 december 2017 dat we recht hebben op een subsidie van 2.806,20 EUR. Joepie!!!! Dat bedrag komt overeen met iets meer dan 3 maand financiële steun voor onze projecten hier. Voor de mensen die verder van het project afstaan: wij beloofden de verantwoordelijke vrouwen hier, twee jaar terug om hen maandelijks met 800 EURO te steunen. Zo kunnen zij hier de basiswerking verzekeren van waaruit zij al het werk in Rayen Mahuida organiseren en lokale financiële ondersteuning, vorming en begeleiding kunnen aanvragen.
Tussendoor had ik weer enkele gesprekken over de plannen voor 2018 – 2019.
’s Avonds waren we te gast bij Claudia, de jongste dochter van Maria. Zij werkte vroeger in de kindertuin van Rayen Mahuida. Nu in een andere kindertuin. Ze houdt nog steeds van haar werk. Daar ze dankzij Rayen Mahuida en de steun vanuit België haar studies van kleuterleidster kon afmaken is ook zij een voorbeeld van wat we samen bereikten! We kennen vele mensen die nu een goed werk hebben dankzij cursussen, werk of steun die wij mogelijk maakten. Natuurlijk mogen zij de pluimen op hun hoed steken omdat ze, ondanks alles, zich heel hard inspanden om verder te studeren. Als ex-medewerkster steunt zij nu haar moeder via een maandelijkse bijdrage en blijft zo betrokken bij het werk.
Claudia haar jongste zoontje Eduardo doet zijn best op school. Hij scoort vooral zeer goed in wiskunde. Nu is zijn grootste hobby kubuspuzzels op zo’n kort mogelijke tijd afmaken. Hij is bij de besten van zijn leeftijd! Voor de rest heeft hij na zijn schooltijd geen sociaal leven. De buurt is zo gevaarlijk dat hij, en veel kinderen, niet alleen op straat mogen, noch mogen deelnemen aan kinderwerkingen en jeugdclubs, ook niet in Rayen Mahuida.
Wij zijn heel dankbaar omdat sommige gezinnen ons uitnodigen om wat tijd met hen door te brengen en ons zo een beetje meer laten ontdekken van het dagelijks leven hier. Een maand is kort om goed te snappen wat hier allemaal leeft maar toch…
van 11 tot en met 14 december 2017
Maandag 11 december
We kwamen terug bij Maria met Deborah. Ze vergezelde ons zeer gelukkig. Tevreden over de tijd bij haar ouders en vooral tevreden omdat ze meter werd van Martin en zoveel aandacht kreeg van haar broers. Verwonderlijk genoeg was ze ongelooflijk blij omdat ze mee mocht bij Maria Otiz en in een bed op dezelfde kamer als ik kon slapen. Ze werd welgezind wakker.
Vandaag trokken Deborah en ik er op uit. Eerst gingen we tot Metro Tobalaba waar we Bie ontmoetten, dicht bij haar werk op de Belgische ambassade. We hadden de sleutels nog van hun huis in Valparaiso. Een mooie gelegenheid om elkaar nog eens te zien en om bij te praten.
Van daar spoorden we naar Bella Vista in La Florida. Daar we met Mariette Verbeke een afspraak hadden in de late namiddag gingen we eerst een kleedje kopen voor Deborah. Ze moest er picobello uitzien als bruidsmeisje van Jeffrey en Caterina.
de stad doorkruisen per Metro
Even na 13 uur kwamen we bij Mariette aan. Ze was zeer moeilijk op de been maar we genoten alle drie van enkele uurtjes samen. We gingen zo op in ons gesprek dat we vergaten foto’s te nemen! Toen we met de Metro en daarna nog met een bus thuisgebracht werden was het al tijd om te gaan slapen.
moe terug naar Santa Clara, wel 40 km.
Dinsdag 12 december 2017
Vandaag en andere dagen had ik belangrijke gesprekken met de verantwoordelijken van de verschillende luiken in Rayen Mahuida. Ook met de leden van de stuurgroep. Yasna en Maickol kwamen over de plannen van Crecer con Futuro praten. 19 december zullen we de laatste keer samen zitten om het project voor 2018 te bekijken.
Om 18 uur werd van mij verwacht dat ik bloemkolen met witte saus, aardappelen en kip zou klaarmaken. Dat deed ik dan ook. Michel, de kleinzoon van Maria, was onze eregast en ik was zeer gelukkig omdat het hem smaakte.
Een zonnige dag met terug eens een lekker einde.
Woensdag 13 december
Een dagje van administratie, terug wat vergaderen en ’s avonds kwam Marcelo Deborah en mij halen. Linda en Mieke waren aan extra rust toe en bleven in het gastenverblijf. Magaly, de vrouw van Marcelo, Popy, haar zus, dochter Sophia en Marcelo verwenden ons met hapjes en drankjes terwijl we de avond aan elkaar praatten. Deze solidaire vrienden hebben gedurende jaren meegewerkt in Santa Clara en Marcelo steunt nog altijd de groep van Crecer con Futuro.
Donderdag 14 december.
Vroeg uit de veren. De grote dag voor Jeffrey en Caterina was gekomen. Jeffrey wou absoluut dat Mieke zijn getuige werd en Deborah het bruidsmeisje dat de ringen zou afgeven en mee zijn huwelijkscontract zou tekenen. Ik nam voornamelijk foto´s.
Het werd een mooie zonnige dag. Familie en vrienden van Jeffrey en Caterina vierden met hen mee. Het werd een bescheiden maar vrolijk feestje. Wij, als vertegenwoordigers van de familie in België, waren zeer blij dat we er konden bij zijn. Het Kerkelijke huwelijk is gepland voor maart. Hierna enkele foto´s om mee te genieten:
jong en vrolijk vóór de grote stap
De ambtenaar van de Burgerlijke stand neemt zijn tijd om Jeffrey, Caterina, de getuigen en aanwezigen uit te leggen wat een goed huwelijk inhoudt.
Deborah mag de ringen afgeven
De bruid en de bruidegom mogen elkaar kussen
Na het jonge paar mogen ook de getuigen het huwelijkscontract tekenen
Ook Deborah haar handtekening is belangrijk!
en dan kan Linda Gods zegen doorgeven…
feestje
Gelukkig zijn ook Sam, Sylvia en de kleine Martin er om mee te vieren
tante Deborah en Martin
ja, ja ik was er ook!
We eindigden tenslotte in de Spaans Club met een lekker etentje
van 9 tot 11 december
Van 9 december 2017 tot en met 11 december 2017:
Met een klein uur vertraging kwamen we in Santiago aan. Onderweg ter hoogte van Chillan een lekke band gehad. Gelukkig was er vrij snel een technische dienst ter plaatse en mochten we blijven zitten. Zo’n lange afstandsbussen zijn wel vrij comfortabel maar toch is het niet gemakkelijk om goed te slapen.
Daar we wisten dat Maria al vroeg in de morgen weg was met de senioren, voor een daguitstap, verkozen we om een sandwich te eten vooraleer verder te rijden naar Santa Clara.
Het weer – thuisgevoel maakte zich opnieuw meester van ons. Wat een geluk dat we in bed konden uitrusten van de lange reis.
In de namiddag gingen we naar het Centraal Station om nog wat inkopen te doen. We aten daar in een reusachtige refter met tientallen eetstands. Dit keer kozen we voor Nasi.
Er was ongelooflijk veel volk in en rond het Centraal Station. Zo’n drukte is nauwelijks te bevatten. We reden terug met de bus naar Santa Clara en probeerden daarna wat te schrijven. Maria kwam tevreden en voldaan terug van de uitstap.
Zondag 10 december 2017
Een paar weken geleden nodigde Sam, de oudste broer van Deborah, ons uit naar het doopfeest van zijn zoontjes: Thomas (bijna 3) en Martin (3 maanden). Wij waren heel benieuwd om Sam en zijn vrouw Silvia te zien samen met gans de familie en hun vrienden.
Caterina en Jeffrey wachtten op ons aan de Metro van ‘La Escuela Militar’. Met hun auto geraakten we probleemloos in La Colina – Santa Elena. Alleen waren we er zeer moeilijk geraakt.
Deborah stond ons buiten op te wachten. Ze was zeer gelukkig ons te zien. Samen gingen we binnen en begroetten alle gasten. Het was een enige gelegenheid om al deze mensen te zien en om enkelen wat beter te leren kennen.
Het was 36 graden, de warmste dag tot hiertoe. Een afdak zorgde voor de nodige schaduw en in de namiddag was daar dat verkwikkend windje. Het feestje was luchtig en gezellig opgevat en alle aanwezigen waren vriendelijk. Thomas kreeg veel speelgoed en was heel opgewonden. Martin was rustig tot hij pap wilde en na de melkvoeding was hij weer rustig.
Daar de doop in de kerk verlegd was van 14 uur naar 19 uur feestten we voor de doop. Voor ons was dat niet echt een probleem maar Thomas was doodmoe en kon niet voldoende slapen voor de doop.
In de kerk waren familieleden van 7 dopelingen. De kinderen die gedoopt werden hadden allemaal verschillende leeftijden. De oudsten wisten duidelijk beter waarover het ging dan de kleinsten. Voor Thomas was het een ongewone gebeurtenis die zijn ontdekkingszin onweerstaanbaar prikkelde. Hij wou alles zien en aanraken en ging voortdurend op onderzoek. Er was een koor dat zichzelf begeleidde met muziekinstrumenten.
De priester deed zijn best om de ouders, meters en peters zo goed mogelijk te betrekken en om hun opdracht in verband met de christelijke opvoeding van de dopelingen duidelijk te maken.
Annemie en Manuel werden de meter en peter van Thomas. Jeffrey en Isa werden peter en meter van Martin. Deborah mocht Jeffrey assisteren. Ze voelde zich DE meter. Mooi!
Na de doop keerden we allen terug naar het huis van Silvia en Sam. We aten nog een stukje van de blauwe taart.
Daarna bracht Annemie ons naar de Metro. Wat een dag! Wat een familiegebeuren! Linda merkte terecht op: “Onze stamboom zal hier verder gaan”. Moest ons vader dat weten….
van 5 december tot en met 8 december 2017
Van 5 tot 9 december 2017
Wat voor velen een reis zou zijn naar de provincies van de rivieren en grote meren, van Vulkanen en Zwitserse berglandschappen van Wellness – centra met warmwaterbronnen, van steden met veel Duitse invloeden zoals Osorno en andere toeristische trekpleisters verliep bij ons heel anders.
Wij reden naar Valdivia om wat tot rust te komen in een mooie omgeving en om van daaruit vrienden en familie te gaan bezoeken.
even uitrusten op weg naar het hotelletje
Ik kende een hotelletje aan de oever van de Calle Calle – rivier. Uit ervaring wist ik dat het mooi gelegen was en dat de bediening niet te duur en voortreffelijk was. Daar Linda zich de laatste kilometers van de reis misselijk voelde besloten we om rustig, met pak en zak, naar het hotelletje te wandelen. Het wandelpad langs de Calle Calle gaf ons al dadelijk een vakantiegevoel.
Moe maar tevreden kregen we een kamer van drie personen toegewezen met zicht op de Calle Calle. Het was gelukt! Toen we na een ontbijtbuffet gingen rusten hadden Mieke en Linda al lovende woorden gesproken over ons verblijf.
zicht vanuit onze kamer
De dagen daarna vulden we met wandelen langs de Calle Calle, een bezoek aan een visafslag waarbij enkele standjes met ambachtelijke producten stonden, het bewonderen van zeeleeuwen, meeuwen, gieren, een stapje in de binnenstad tot een grootwarenhuis en een overdekte markt en het eten van visschotels in een paar eetgelegenheden (liefst met mooi uitzicht).
We genoten volop van elkaar en praatten over van alles en nog wat. Vooral werd tussendoor veel gerust want hoe dan ook de reis, de uitstappen en de ontmoetingen waren energievreters en energie had Linda niet op overschot.
Donderdag 7 december stond het bezoek aan Veronica, haar man Nelson, hun pleegzoon Javier en dochter Andrea op onze agenda.
We reden met een gewone stadsbus en genoten van het landschap. We maakten zoveel mogelijk foto’s door de vensters. Het landschap was zeer mooi maar het blijft ons opvallen hoeveel gezinnen nog heel slecht gehuisvest zijn.
Linda kon niet echt meegenieten vanwege misselijkheid. Gelukkig verminderde die in de mate dat ze zich kon afsluiten voor de hevige lichtinval en de voorbijflitsende bomen en huizen. De bochten deden geen deugd! Achteraf kon ze op onze foto’s toch zien waar we voorbij gereden waren!
We werden door Veronica met open armen ontvangen en stapten met haar naar haar huis. Een frisse wind maakte dat we onze jassen goed moesten sluiten.
Een kwartiertje later begroetten Nelson en Javier ons. Linda had jaren geleden aanvaard om meter te zijn van Javier. Javier was sterk gegroeid sinds de laatste keer dat ik hem zag. Hij is nu 26 maar mentaal is hij nog een kleine jongen. Duidelijk dolgelukkig met het speelgoed dat Linda hem gaf stootte hij enkele opgewonden kreten uit. Een paar woorden konden we begrijpen zoals: “Tia en Javier”.
We speelden tot zijn grote vreugde met de ballon. Soms hield zijn blik ons observerend vast. Wat hij dacht en wou zeggen was meestal niet te achterhalen maar hij leek duidelijk te weten wat hij wou. Hij genoot van onze aanwezigheid.
We keken naar foto’s van de familie en luisterden naar hun verhalen. Ze hadden al veel tegenslagen achter de rug maar waren toch vooruit geraakt. Ze leefden beter en gelukkiger dan in Santa Clara.
Veronica had een lekker middagmaal bereid met zalm. Andrea, die in de buurt werkt, kwam mee-eten. De uren vlogen voorbij en rond 15:30 vroeg Linda om naar het hotel te gaan. Vroeger dan voorzien namen we afscheid maar iedereen was tevreden omdat we elkaar toch gezien hadden.
Een paar uur later waren we weer in Valdivia. We kochten wat broodjes onderweg om rustig op te eten in onze kamer.
Vrijdag 8 december stond het bezoek aan Flor en haar familie centraal. Evenals Veronica woonde Flor vroeger in Santa Clara. Meer nog dan Veronica had ze jarenlang prachtig werk geleverd in Rayen Mahuida. Ze was hoofdverantwoordelijke en directielid geweest. Als wijze, overtuigde Christen was ze een grote aanwinst voor de organisatie. Flor woont nu met haar man en een tante in Nueva Imperial. Omwille van de afstand van Temuco, waar we van de bus stapten, naar Nueva Imperial en de misselijkheid van Linda beslisten we in Temuco te blijven.
Na een ritje naar een heuveltop, met uitzicht over de stad, een middagmaal in een volks restaurantje en een bezoek aan een kerstmarkt reden we naar het huis van Evita. Haar man was weg maar haar dochtertje, Elisabeth, was bij haar thuis. Ze waren blij met onze komst. Evita zocht vooral contact met Linda. Zij is ook een overtuigde Christene en vertelde honderduit over haar bekering en over hoe ze leeft en werkt als Christen.
Om 23u13 hadden we een terugreis naar Santiago. Anders dan voorzien stopten we ’s morgens niet in San Fernando. Toen we hoorden dat Walter er niet zou zijn om ons te ontvangen, wijzigden we onze reisplannen. Wij vernamen ondertussen ook dat Deborah al terug bij haar mama Toty was omdat Walter het te druk heeft in deze kersttijd.
SOS Chili 